Op naar de steaks en vino!

We komen aan in San Pedro de Atacama. We voelen direct dat dit een leuk plaatsje is! Zoeken een hostel. Hé hier zijn ze allemaal leuk. We gaan ff wat eten, best trek gekregen. Ik zie in mijn ooghoeken, de ober een gigantische schotel afleveren bij de buren, het lijkt een enorme hamburger. “Doe mij die ook maar, ober! Ik krijg idd hetzelfde. Na vijf minuten komt de ober langs, smaakt het? Het is nl. een steak
van 500gr. Nou, heerlijk hoor zo'n luchtige lunch ;)
's Avonds moeten we natuurlijk ook iets eten. Het is weer een enorm gerecht dat ik krijg, dus Lisette besteld een "broodJE"….maar nemen we die met kaas, tomaat of biefstuk??? De serveerster ziet ons worstelen en legt uit dat de broodjes ALTIJD met biefstuk zijn en daarbij kun je dan kiezen voor kaas, tomaat of nog meer biefstuk, oh my god! Dat broodje is een maaltijd voor twee!!! Nu begrijp ik waar "Chili con carne"
vandaan komt....in Chili is alles con carne!

De volgende dag doen we rustig aan (dat moet ook wel, het vlees is nog aan het verteren). We maken een wandeling naar Inca ruïnes op de heuvels aan de rand van het dorp. Als we boven zijn hebben we een fantastisch uitzicht over de woestijn met op de achtergrond de hoge besneeuwde bergtoppen van Bolivia.

Zo genoeg gedaan voor vandaag. Voor de rest genieten we hier van de heerlijke temperatuur. 's Avonds is het weer een hele onderneming om een keuze te maken waar te eten. Je hebt budget restaurants, waar je prima kunt eten, alleen koelt het hier in de woestijn in de avond aardig af en in deze restaurants is geen verwarming en geen sfeer! … of je hebt de upmarket restaurants, met heeeeerlijke steaks, deze zijn zeer sfeervol ingericht met verschillende openhaartjes en perfecte bediening. Het kost allemaal genoeg, dus maar budget eten. Hmmm, nee, is toch te koud hier. We belanden na twee uurtjes zoeken in een super gezellig tentje, heel smaakvol ingericht en bestellen tactvol, zodat de kosten toch nog enigszins meevallen. We klinken onze glazen heerlijke rode Chileense wijn en proosten op een top vakantie bij de heerlijke warme openhaard!

Bedtijd. Ons hostel heeft tien hutjes met een grote open plaats en een
leuke tuin met hangmatten. Ze weten hier wel hoe je het gezellig moet
maken!

De volgende dag breekt aan en we gaan sandboarden!
Van een Nederlandse jongen kregen we een tip zelf fietsen te huren en dan naar de zandduinen te fietsen. Goed idee! Met mountainbikes en de snowboard achterop trekken we er op uit de woestijn in. San Pedro ligt in een oase en is daarom nog redelijk groen. Als we verder weg komen, wordt het steeds droger en ruiger. De grap is dat ze in de woestijn niet echt bordjes hebben die de richting aangeven. Is het nou links of rechtsaf? We fietsen tussen de rotsen door en het gaat stijl omhoog. Hmmm, gaan we nu wel goed? Het begint al aardig warm te worden en we beginnen echt te twijfelen of we dit stuk niet voor niets fietsen. Pfff, zweten ons een ongeluk! En dan, als we de moed bijna hebben opgegeven, zien we in de verte de zandduinen liggen als een licht in de tunnel, als het maar geen fatamorgana is…. We zijn nl. compleet
oververhit!!! We zetten de eerste voet op het zand, jaah, het is echt!
Het is zo gaaf, er is hier helemaal niemand, het is ook compleet stil. We zoeken een duin uit en ik klauter als eerste naar boven. Ga langzaam dood in deze hitte. Kom aan op de top. Het is super stijl.
Doe mijn board en daar gaan we dan.... Wauw, ik zoef naar beneden. Wat
een ervaring. Set gaat daarna. Ondanks dat ze geen ervaring heeft, gaat ze als een speer naar beneden. We gaan even rustig zitten om van de omgeving en de rust te genieten. Ik heb echt het gevoel dit terrein, als ons stukje te moeten afbakenen.....zo, dat lucht lekker op ;)
We fietsen in de middag, moe en onder het woestijnzand terug naar het dorp.
Ff douchen en in de hangmat!

Zand schuurt de maag zeggen ze, maar ook je billen kan ik je vertellen.
Als ik anders wil gaan zitten voel ik nog steeds het zand schuren
tussen mijn bilnaad.

Morgen gaan we Chili helaas verlaten, om onze volgende bestemming te
bereiken, Argentinië. Ook Chili gaan we zeker nog een keer terug. Het landschap is magnefico...het eten, superico....de mensen, fantastico...en het weer hottico!

Nou, ga d'r maar even voor zitten....dat hebben wij ook gedaan! What a hell of a trip! Ik had al in gedachten ongeveer 10 uur, Australiërs hadden ons lekker gemaakt met de duur van zo'n 6 uur, wat uiteindelijk dik 14 uur is geworden! Nou, daar komt het verhaal. Bussie is een kwartiertje te laat. Oké, dat valt best mee. Het is passen en meten of alle tassen er in gaan. De bus is nog niet helemaal vol, voor ons is nog plek. Na een minuut of 5 rijden. Echt geen grap VIJF minuten rijden komen we aan bij de grenspost. Iedereen uitstappen! Stempel halen bij de douane! Ik moet zeggen, ook dat ging best snel. Iedereen is langs de douane geweest, alleen in de bus zit voor geen meter beweging.

We wachten, wachten en wachten. Er gebeurd helemaal niets!
Na anderhalf uur komt er een auto en met daarin 1 dame. Hebben we daar met z'n allen op zitten wachten? De vrouw stapt vrolijk ik de bus and ja, hoorrrr, je raadt het al, die gaat met haar dikke reet precies voor mij zitten. En wat doet deze tuthola? Ze zet de stoel in de full Royal class, waardoor ze praktisch op mijn schoot ligt. Ja, wij worden wel vriendjes... Daar gaan we dan. We maken een klim terug naar de 4.500m - 5.000m de rit is wel weer amazing, door de bergen, langs lagunes en met wilde lama's onderweg. We komen bij de grens. Eerst staan we hier een uurtje stil zonder dat we de bus uit mogen. We zien al dat er rij staat van hier tot..... En ook daar zit geen beweging in. De grens ligt op een open plek met veel wind en dus ijzig koud.
“Rennen, Set!” Gelukt we zijn als eerste bij het loket en hoeven niet zo lang in de kou te staan. Het is inmiddels al eind van de dag. Zouden we er al bijna zijn? Was het maar waar! Het wordt langzaam aan donker, we komen langs nog een zoutvlakte en het licht gaat langzaam uit, ook bij ons Pfff. En dan weet ik ook nog dat we van de 4.500m gaan dalen naar onder de 1.000m. Dan is het zover. Je ziet geen hand voor ogen en voelt de bus de ene na de andere haarspeldbocht nemen. De druk op de
oren neemt toe. Ik kan je zeggen dat we er niet rustiger op worden! En het duurt maar, en het duurt maar. De grap hier in Zuid Amerika is ook nog eens dat ze een kilometerteller ophangen, zodat je ziet dat hij af en toe boven de 70 km de berg af zeilt! Hoe lang gaat dit nog duren, het zweet staat in mijn handen... En dan, en dan, zie we het eerste lampje, het eerste teken van beschaving, licht aan het eind van de
tunnel!! We zijn er. Dan zien we een bordje met de plaatsnaam… Shit, helaas, dit is een ander dorpje! Vanaf hier is het nog twee uur rijden. Gr