Bye Bye Perú, Bolivia hola

We ontbijten bij een tentje dat wordt gerund door een vrouw uit Frankrijk, die hier de arme bevolking helpt. Het geld dat ze hier
verdiend, gaat daar naartoe. We eten dus extra lekker. Ze heeft heerlijk vers zelf gemaakt brood. Dan zetten we de terugreis in naar Cusco. Met een heerlijk Zuid Amerikaans muziekje zoeven we door de bergen.

Helaas gaan we Cusco weer verlaten! Het oude gedeelte is echt super. We gaan met de nachtbus naar lake titicaca. Alleen hadden we onze tassen laten staan bij het hostel waar we sliepen. Deze halen we op en zetten deze neer bij de office waar we de tickets voor de bus hebben gekocht. Da's geen probleem hoor, wij zijn tot middernacht open. We gaan voor het laatst Cusco in, maken ons reisverslag bij Starbucks. Bijna gaan we Peru verlaten en dan moet je toch cavia gegeten hebben!
We bestellen zo'n beessie samen met een lama steak. Is dat nou wel zo'n goed idee voor zo'n reis? We smullen en smikkelen. Het is vrij stug vlees en smaakt een beetje naar kip. Je krijgt hem geheel met kop en pootjes op je bord. Het lijkt een beetje op een rat zo met die tandjes die eruit steken...Lisette plukt het als een gek aan het beestje, om het kleine beetje vlees dat eraan zit eraf te krijgen.

Daarna de smaak nog maar ff wegwerken met een heerlijk warm chocolade koekje van de Starbucks ;)

Zo het is tijd om de koffers op te halen. We gaan het straatje in. Weet jij nog in welke tent we onze tassen hebben staan? Ergens rechts. Ineens zijn we aan het eind van de straat! Huh? Er zijn al wel een aantal tentjes gesloten. We krijgen het toch enigszins warm. We lopen terug en zien dat hij gesloten is! Nu krijgen we het toch echt Peruaans benauwd. Onze bus gaat zo weg en geen tassen! We lopen heen en weer en ik zie ineens in mijn ooghoeken iets geels in een restaurant achterin staan, onze tassen! Pfff, we pakken ze en in het restaurant vragen ze of ze nog een paar soles krijgen voor het stallen. Wat denk je zelf? Ga die maar vragen aan die prutsers aan de overkant!

De bus vertrekt om 22.30 uur. Om 5.30 uur komen we aan in Puno. Op zoek naar een hostel. Lisette is niet helemaal fit (zou het die cavia geweest zijn?). Gaan eerst nog ff pitten. Eind van de ochtend gaan we richting het meer. We boeken geen
tour, maar gaan met de boot waarmee de local's ook gaan. Wij zijn de enige niet indianen. Ze kijken ons regelmatig aan en smoezen met elkaar en beginnen te lachen. He, maar wij zijn de attractie niet! ;)

3.812m Lake titicaca is het hoogst gelegen meer ter wereld. Grappig, nu zijn we op het laagst gelegen meer (de dode zee) en hoogst gelegen geweest. Op het meer wonen mensen die leven op eilandjes gemaakt van....riet! Het ziet er echt bizar uit. Ook de huisjes die erop staan en de bootjes die ze gebruiken zijn hiervan gemaakt. We stappen op zo'n eilandje. Het voelt heel gek. Het is zacht en deint over de golven.

's middags doet Set nog ff rustig aan. Ik regel de bus voor de volgende dag en twee heerlijke pizza's die we op de kamer opeten.

Bye, bye Peru, hello Bolivia!
Peru gaan we zeker missen, maar hebben ook zin in het volgende avontuur.

We rijden langs het meer, dat btw 8340 km² groot is, naar de grens. Ik heb een heerlijk comfortabele bus geregeld die in een keer door rijd naar plaats van bestemming, kost maar een paar bolivianas extra. We komen aan bij de grens en de formaliteiten gaan enorm soepel, we staan voor we het weten, jaaah in BOLIVIA. De chauffeur verteld een verhaaltje in het Spaans. Geen idee natuurlijk. Wat blijkt, dat we van bus gaan wisselen. Ik heb al zo'n vermoeden... We stoppen in Copacobana. Een leuk plaatsje aan het meer. Hier lunchen we en stappen we over op onze "nieuwe bus". Nou daar komt ie! Doe even je ogen dicht....stel je het geluid voor Boeing 747 die net gaat opstijgen. Er ligt een tractor motor in uit 1875. De vering staat afgesteld op stuiterbal en de stoelen zijn zo krap, dat ik een tinteling in mijn benen voel die ik al heel lang niet meer heb gehad. Vol vertrouwen stappen we de bus in om de bergpassen te trotseren richting de hoofdstad La Paz. Ik stop mijn rugzak boven
me in het vak en zie daar een enorme box liggen, o jee.

De reis voert ons langs de Boliviaanse kant van het meer. We worden beide even stil van de prachtige omgeving. Een strak blauw meer, met bruine bergen en op de achtergrond hoge ruige besneeuwde bergentoppen.
Het lijkt op een combinatie van Italië en Zwitserland ineen. We zwalken van links naar rechts op een metertje of 4.000. Dan moeten we met een pondje het meer over. Het is net Schoonhoven ;).
Als we daarna verder gaan, ja hooooor... De muziek gaat aan. We horen het geluid van de motor niet meer, maar ik heb nu inmiddels een panfluitgehoorbeschadeging aan mijn linker oor!
Maar ik moet zeggen, zo langzamerhand ga je deze muziek toch waarderen, het fluit de pan uit!

3.600m We komen aan in la Paz. De hoogst gelegen hoofdstad ter wereld. Regelen bij de bus terminal direct een ticket naar Uyuni. Pakken de taxi naar een hostel. Lopen wat rond, eten heerlijk en op naar bed.
De volgende dag verkennen we de hoofdstad van Bolivia.

Wat mij betreft is het La PAZ, geef maar weer GAZ!

Wat een vreselijke stad. Dit is een knap staaltje werk hoe je een prachtige omgeving zo om zeep kunt helpen. Het ligt tussen de bergen en vanuit het dakterras heb je een prachtig uitzicht. Helaas is alles tot het laatste gaatje dichtgebouwd en alles wat er over is zijn wegen. En daarop rijden auto's, heel veel auto's. Het is echt niet te geloven, het is er 24 uur per dag file. Zoveel mensen, zoveel auto's, wat een gekkenhuis! We zoeken ergens waar we even kunnen zitten. Dat kan bijna niet, we vinden uiteindelijk een pleintje midden op een rotonde (die natuurlijk de hele dag vaststaat met verkeer). We gaan zitten en
kijken naar hoe de Bolivianen hier hun weg vinden. Naast ons komt een oude vrouw zitten met bolhoed, aan de overkant zitten twee vrouwen met baby's. Deze baby’s hebben een muts op en warme kleding, de vrouw legt het kind nog eens in drie lagen dekens en bakent het in. Ook gaat de deken over het hoofdje, dat het kindje niet stikt denken wij! Dan wordt er van een
laken een rugzak gemaakt en gaat de kleine achterop! We zien nog een meisje (hooguit 16) met een baby achterop (kinderwagens hebben ze hier nog nooit van gehoord). Er staat een kraampje waar vers fruit wordt verkocht en een soort gelei. De vrouw doet goede zaken. Ook zijn ze hier gek op ijs. De ene naar de andere verkoper komt langs.

Op de muren staat veel graffiti van Che Guivaro. Na de revolutie in Cuba, wilde hij verder in Zuid Amerika en is begonnen in Bolivia vanwege de centrale ligging. Hier is hij alleen met behulp van het Amerikaanse leger, op brute wijze gedood.

We lopen door de straatjes en overal zijn er straattentjes. Oh, wat een leuke poppen van kleine lama's. We komen dichterbij...wat? Het zijn geen poppen, maar lama foetussen! Gadver! Je ziet je in allerlei maten en verschillende staat van ontbinding! Gezelli...
Het blijkt dat de Boliviaanse bevolking erg gelovig is en offeren van alles en nog wat voor de verschillende goden. De Lama is voor de god Mamapacha. Deze wordt gebruikt om onder een nieuw huis te leggen, zodat er geen boze geesten in je huis komen, …koekoek….

We nemen de nachtbus naar Uyuni. Het is wel spannend iedere keer of het allemaal lukt. De laatste twee keer was het elke keer stress, of we wel op de juiste plaats waren, werden we van het kastje naar het muurtje gestuurd en zaten we net op tijd in de bus. Het gaat nu eigenlijk allemaal vrij soepel. Er liggen vrij dikke dekens in de. Bus. Als dat geen voorteken is! Heb niet echt het idee dat het ervaren chauffeur is. Geeft gas, houdt weer in, wat betekent dat de bus instabiel wordt en van links naar rechts zwalkt, ook moet hij een paar keer vol op de rem. Schijt bijna in mijn broek. Nee niet in de bus, nu. Ga dus
ff poepen. Ben zo terug (heeft er iemand een boekje? ;)...
...Zo daar ben ik weer!
Waar waren we gebleven? Oh, ja in de bus. Het wordt later in de nacht en begrijpen nu de dekens. De ramen zijn bevroren en het is ijskoud! We leggen de dekens over ons heen en proberen te slapen. Ineens. Begint de bus als een gek te wiebelen en te trillen. Gr@, onverharde weg! Gelukkig nog naar 5,5 uur te gaan. Redelijk moe, maar brak komen we aan.
Het is nog donker dus oriënteren is lastig. Met de taxi op zoek naar een hostel. De één is vol de ander te duur of
te shabby. Ik wil naar bed!
Uiteindelijk heeft de taxichauffeur aardig aan ons verdient en vinden we een prima plekkie. Ff tukkie doen, stadje verkennen, dikke lama muts en sokken kopen, lekker ontbijten, beetje van het zonnetje genieten. Relaxed dagje.

Het geld vliegt je hier wel de zak uit btw. Nu begrijp ik eindelijk het liedje van Gerard Joling, “no more bolivianos”.

De grote dag is aangebroken! We gaan op pad naar Salar de Uyuni, dat is een enorme zoutvlakte ter grootte van maar liefst 12.000m2 (da’s meer dan een kwart van Nederland). We gaan met een jeep samen met een stel uit Melbourne en twee meisjes
uit California, maar hun roots liggen in Honduras. Da’s mooi meegenomen, want ze spreken vloeiend Spaans.

Zoiets bizars hebben we nog nooit meegemaakt…… We rijden met de jeep de hele dag over de zoutvlakte. De driver zet de auto stil midden op de vlakte en gaat de lunch klaarmaken. We gaan op het zout zitten en eten heerlijk. Als je
om je heen kijkt zie je alleen maar wit en soms op de achtergrond bergen. Je kunt hier gemakkelijk verdwalen. Kan iemand het zout doorgeven ;)? Dan rijden we verder naar een eilandje op de zoutvlakte. Hier groeien cactussen die 10 meter hoog zijn en zo'n 1.200 jaar oud! Wat een gave dag is dit. We rijden naar onze slaapplaats, een hotel gemaakt van zout! Echt gaaf. Het eten is oké. Er is maar twee uur elektriciteit, we liggen dus vroeg op bed.

De volgende dag gaan we vroeg op pad en maken een trip richting het zuiden van Bolivia.
We gaan van 3.500 m naar ongeveer 5.000m.
We hebben al heel wat mooie dingen gezien, maar zo'n afwissellende trip?!
Het is gewoon niet te beschrijven, je moet dit zelf zien! Het landschap verandert continue. We beginnen met bergpassen, dan enorme vlaktes omgeven door bergen en daarna door de woestijn. De kleuren veranderen van groen, naar rood, bruin, grijs dat wordt afgezet tegenover de heldere blauwe lucht! Onderweg komen we verschillende soorten wilde lama's tegen. We stoppen bij meren, verschillende soorten rotsformaties en als klap op de vuurpijl zien we flamingo's van een meter afstand. Deze reis gaan we niet snel vergeten. We komen aan het eind van de dag aan in ons "hotel" ze hadden al gezegd dat het basic was. Dat begrijpen we ook wel, want we rijden al de hele dag over vlaktes en door bergen zonder een levend wezen of dorpje tegen te komen. Maarrr, zo basic... Even visualiseren; we slapen met zijn zessen in een Dorm (4 bedden en een stapelbed die maar net in het kamertje paste). Alleen koud water, geen verwarming. Restaurant, bestaat uit houten banken. En een tafel. Nu komt de grap. We slapen op 4.500m in de woestijn. De gemiddelde temperatuur is hier 20 graden 's nachts. Nou, lekker toch?, hoor ik jullie zeggen. Ja, da’s ook zo, alleen bedoel ik wel onder NUL!!
We zitten aan tafel met thermisch ondergoed aan, fleece trui, jas en muts op, lama sokken aan en nog worden we niet warm. We krijgen een heerlijke basis maaltijd, waarna ik daarna nog even een snicker wegwerk. We kijken even (echt heel even maar) anders bevries je buiten om naar de sterren te kijken, prachtig. Deze omgeving staat bekend om de heldere sky en mooi uitzicht op de sterrenhemel. Zo, is het al zo laat? (20.00 uur) Op naar bed dan maar. Hopelijk worden we een beetje warm in bed. We duiken met onze kleren aan zo het bed in. We liggen, en dat is echt geen grap, met vijf, ja VIJF dekens over ons heen en daaroverheen nog een slaapzak! Klappertandend gaan we slapen. Nou, als dit geen vakantie is ;)!

Een nachtje in een dorm met zijn zessen, wat kan er nou gebeuren? ’s Nachts, net als ik langzaam wakker aan het worden ben en daarvan bewust ben, laat ik een enorme SCHEET! Alle vijf de dekens verlaten mijn lichaam en maken een lichte beweging omhoog. Schaam me dood! Daarna moet ik er eigenlijk wel om lachen in mezelf en van de geur ga ik vanzelf weer knock out.

Rise and Shine, om 5.00 uur bedje uit. Niemand heeft echt geslapen, behalve ik (was knock out, weet je nog? 
Snel ontbijtje en pleite.
Het is weer een schitterende tocht langs geisers, hot springs en fantastisch mooie bergmeren en lagunes.

Dat is het gave van backpacken, je bepaalt zelf je route en wij besluiten niet terug te gaan en door te reizen naar Argentinië, maar eerst een stop te maken in Chili. De gids zet ons af bij de grens. Het is een huisje midden in de woestijn. Er is hier verder helemaal niets. Het ligt boven op de berg en de wind is hier ijskoud. We stappen over op een bus en nemen afscheid van de zeer vriendelijke gids.

2.500M Naar een uur rijden komen we aan in San Pedro de Atacama. Dat ligt in de droogste woestijn ter wereld.
Het is hier weer heerlijk warm en zoeken een hostel. …gevonden!
Verkennen het dorpje, wisselen geld en gaan eventjes lunchen. We vinden een leuk tentje. De buurman krijgt iets geserveerd en ik zeg tegen de ober, dat ik precies hetzelfde wil. Ik krijg inderdaad hetzelfde en hij komt even checken hoe het smaakt. Heerlijk. “Meneer, dit is een steak van 500gr!” Ik houd er zo van, zo’n luchtige lunch, haha.

We vinden Chili nu al een topland! De wijnkaart is groter dan de dinerkaart, de bediening is super en opde kaart staat vermeld hoe je een perfecte medium, medium rare of rare steak bereid. Dat wordt nog afzien hier.

Ik ben trouwens wel verbrand, nou ja, ik bedoel mijn handen dan, voor de rest zaten we natuurlijk als mummies ingepakt tegen de kou!

Zo, na drie dagen niet douchen, pakken we een heerlijke warme douche. Ik heb speciale sportschoenen voor in de bergen. Deze zijn waterdicht, maar je kunt ook lezen, ademen minder….ik doe mijn schoenen uit en we ploffen neer op bed en vallen in een diepe slaap.

Nu zitten we even heerlijk te eten en zijn weer 500gr aangekomen. Morgen gaan we ff relaxen om ons op te maken voor het volgende avontuur!