De tijd vliegt

Donderdag 13 januari

Als eerste wil ik iedereen bedanken voor de lieve en leuke reacties.

Blij dat jullie het in ieder geval leuk vinden ;)
Nee hoor, ik heb het hier prima naar mijn zin in mijn paleisje met prive zmembad, jacuzzi, fantastische culinaire gerechten heerlijke coctails, haha.

Vandaag gaan we de armste wijk van Tamale in om op zoek te gaan naar kinderen voor de school. We lopen door de wijk en het blijkt dat er een begrafenis is. In Ghana vieren ze dan het leven dat zo iemand heeft gehad. Zo kun je het ook bekijken. Het is echt te gek! Iedereen heeft zijn beste kleren aan en maakt muziek. De hele wijk is bij elkaar. Mensen dansen en zingen. Wouw! Uit respect maak ik geen foto's, maar dit had ik jullie graag willen laten zien. We spreken een aantal gezinnen en ik zie veel te veel kinderen met te dikke buikjes en afgetrapte kleding. Dat is een beetje hetzelfde als in mijn dorp. Er zijn wel een aantal kinderen die in aanmerking komen.
Voor deze kinderen is het echt goed dat ze naar school gaan. Dan hoeven ze niet te werken thuis of op het land en daarnaast bouwen ze de mogelijkheid op voor een betere toekomst.
Ouders laten hun kinderen vaak thuis of omdat ze te arm zij, of het nut er niet van inzien, of het liefste hebben dat ze thuis helpen.
Er zal nog een hoop voorlichting gedaan moeten worden voordat deze mensen zich zullen realseren dat school eerst een investering is, maar dat je daarna de vruchten ervan plukt.

Ik fiets wer terug naar mijn dorp. De indrukken zijn overweldigend. De geuren, de mensen, de dieren die over straat lopen, de geluiden, echt fascinerend.
Voor me staat een truck uit het zwart, wit tijdperk en ik vraag me af of deze al is voorzien van een roetfilter. Ik hoef niet lang te wachten of ik krijg het antwoord...De truck trekt op en ik bevind me in complete duisternis. Een enorme zwarte rookwolk trekt zich rond mij samen.
Hoe verder ik van de stad af ben, hoe rustiger het wordt en de weg veranderd in een rood zandpad. Onderweg wordt ik door de mensen vriendelijk begroet en laveer ik tussen de kuilen door. Jammer, eentje gemist en ik blijf nog net overeind, maar een van mijn rijstballen komt wel onhoog...

vrijdag 14 januari
Ik heb een hele slechte nacht gehad. Ik heb de hele tijd wakker gelegen. Gisteren is er iets gebeurd wat hier nog heel "normaal" is, maar ik nog een flinke kater van heb.
Ik kwam gisteren thuis en Mariam, een van de dochters, blijft maar in haar hutje zitten. Als ik haar iets vraag komt ze de deur staan, maar komt niet naar buiten. Ik zie dat ze huild. Ik vraag waarom maar ze geeft geen antwoord. 's Avonds probeer ik het nog een keer en weer hetzelfde. De volgende ochtend weer hetzelfde. Ik krijg hier een heel naar gevoel over.
Aan het eind van de dag, nog steeds geen reactie. Ik zie dat ze aan haar nek voelt en vraag heb je ergens last van. Ze geeft aan dat haar nek en rug zeer doen. 's Avonds is ze enigzins aanspreekbaar en vraag ik haar of ik iets voor haar kan doen en wat er is gebeurd. Ze zegt als we ergens anders heen gaan vertel ik het je. We lopen een stukje en ze verteld me wat er is gebeurd.
Zowel haar vader als haar moeder hebben haar geschopt en geslagen totdat ze niet meer opstond. Haar woorden waren "they beat me like animals". Ik was in shock en nu ik dit schrijf komen er weer allerlei emoties naar boven. Ik vroeg haar of dit de eerste keer was. Nee, dit gebeurt regelmatig.
Ik heb heel lang met haar zitten praten. Gek genoeg heeft het ons wel dichter bij elkaar gebracht.
Ik heb een heel dubbel gevoel. Ik wil het die ouders eigenlijk wel vertellen wat ik er van vind. Alleen is het de cultuur hier en is nog steeds de gewoonste zaak van de wereld. De ouders zworden hier ook echt gerespecteerd in de omgeving.
Ik heb het erover met Marieke van de organisatie en zij geeft ook aan, dat het lastig is hier iets over te zeggen.
Ik twijfel nog heel even of ik niet gewoon weg zal gaan bij het gezin.
In het gesprek met de dochter, heb ik nog gevraagd wat zij ervan vind dat ze geslagen wordt. Ze is bijna klaar met de middelbare school en gaat dan verder leren. Ze zegt het maakt me niet uit wat ik ga leren, als het maar op een school is hier heel ver vandaan. Good for you girl!
Met het geld dat het gezin krijgt van de vrijwilligers, kunnen de kinderen wel naar school. Daar ben ik dan wel weer blij mee en dat school haar kans is om dit gezin te verlaten. Ze geeft ook aan dat als ze ergens anders leeft, ze wel af en toe terugkomt, maar dat ze dan weer weg kan en zo niet geslagen zal worden.

Ik ga ook nog op pad, wel met een heel raar gevoel, om met een aantal vrouwen te praten die gebruik maken van het microkrediet. Dit is echt gaaf. Vrouwen die eerst geen mogelijkheid hadden om iets op te bouwen, kunnen met behulp van een heel klein beetje geld, een business opstarten. Hoe simpel ook, je ziet dat het hun situatie direct verbeterd.
Bij het mircokredietenproject duik ik ook dieper in de boeken om te kijken hoe de cijfers ervoor staan. Ze zijn hiermee heel goed op weg. Het bestaat ongeveer 5 jaar. Er zijn nog wel een aantal verbeterpunten, waar ik een rapport over ga schrijven. Deze hebben betrekking op de instroom, doorstroom en uitstroom van onderdemers.
Er zijn nogal wat wanbetalers. Mijn voorstel is om de selectie bij de instroom strenger te maken.
Door het aantal wanbetalers is het rentepercentage dat de ondernemers moeten betalen erg hoog. Hier moet een onderscheid komen tussen de ondernemers die altijd op tijd betalen (en dus een lager rentepercentage betalen) en wanbetalers (die een boete krijgen).
Nu wordt er ook te weinig achter het innen van geld "gejaagd".
Als laatste zie je nu een aantal ondernemers die het zo goed doen dat ze eigenlijk niet meer thuishoren bij het micorkrediet. Ik ben aan het nadenken over de mogelijkheid deze vrouwen langzaamaan los te koppelen van het microkredieten project en dat ze zelfstandig verder kunnen. Zo onstaat er weer ruimte voor een nieuwe ondernemer.
Als ik thuis ben komen er een aantal kinderen naar me toe en hebben een soort van catapult voor me gemaakt. Echt super cool! Ik had ze daarmee zien spelen en heb toen meegedaan. Ook nu hebben we weer veel lol.
Tijd om een "doucheje te nemen". Ik voel me vies. Ik doe water in de emmer die naar geitenstront ruikt. Ik ben zo smerig. Lekker met een zeeppie insmeren en schrobben maar. Ik droog met af, maar ik ben nog steeds zwart. Ik krijg het gewoon niet meer schoon. Ik ruik aan mijn handen en ook die ruiken nog steeds naar geitenstront, net als mijn voeten trouwens. Nou, dat matcht lekker met mijn hutje, wat dat is ook een muffe bedoeling.

zaterdag 15 januari en zondag 16 januari
Dit weekend gaan we met de andere vrijwilligers naar het noorden. Heerlijk, ik heb er zo'n zin in. Iets anders eten dan rijst , slapen in een gewoon bed en een heerlijk douche nemen!

De chauffeur rijd niet onaardig moet ik zeggen voor iemand die nog geen rijbewijs heeft.
Hij weet de rem te vinden.....zo, af en toe en zet vol overgave zijn hele gewicht van zijn rechtbeen op het rechterpedaal. De liederen die vrijwilligers zingen klinken dan ook ongeveer zo, ohhhh, ahhhhh, noooohh.
We minderen vaart en de auto stopt. Ik kijk om me heen en zie alleen......8 leme hutjes en verder niks, nada, noppes. Uhh, sorry driver, but this is not the place. I don't see a swimming pool, no luxery rooms, no beds, no toilet, no shower, no coctails.
Dat meen je niet! We slapen in leme hutjes. De douche is een emmertje die je mee mag nemen richting een grote boom en het "toilet" is ernaast.
We pakken maar weer 's de fiets en gaan op verkenning hier in het noorden en fietsen dan de grens over richting Burkino Faso. Hoe cool is dat! Het is hier fantastisch mooi. Heel rustig, mensen zijn hier nog minder gewend aan blanke en zijn zelfs af en toe bang voor je.
Als we terug zijn begin ik door dat fietsen toch best trek te krijgen. Dan maar hopen dat we iets lekkers te eten krijgen. Ik heb echt zin in een biefstukje met patat. You're dinner is served. Jullie mogen raden.....Rijst!
De volgende dag gaan we kijken bij een goudmijn en een slavenkamp. Ik loop er rond, maar kan me er niet iets bij voorstellen. In de Bradt guide heb ik gelezen dat het in totaal om ongeveer 20 mln slaven gaat die zijn verhandeld. In de omringende landen en Ghana werden slaven gevangen genomen en dan naar dit slavenkamp gebracht. Hier werden ze verkocht aan de verschillende kopers. Het is echt bizar om te zien. Als mensen probeerde te ontsnappen of niet mee wilden met de kopers, werden ze op een steen gelegd in de hete zon en kregen ze stokslagen. Deze steen was pal naast het kerkhof, zodat ze de slaven niet zo ver hoefde te verslepen als ze overleden, wat dus regelmatig gebeurde. Vanuit dat punt moesten ze met kettingen aan elkaar rond hun voeten lopen naar het zuiden. Dat duurt een maand! Ze kregen ook hier veel te weinig eten en drinken. Uiteindelijk kwamen ze uit bij de kust, om vervoerd te worden naar het westen. Bij veel van deze transporten, kwam de helft, ja de HELFT van de mensen om. Echt vreselijk. In het kamp zie je ook hoe ze in hard steen zelf een kuitje moesten bikken, waar ze hun eten in kregen. Lukte het je niet om een kuiltje te maken, kreeg je geen eten. Deze site heeft wel indruk gemaakt.

Op naar huis. Mijn buik is zo dik en rond inmiddels als van de kindjes hier. Ik heb het idee alsof het een handgranaat is die op scherp staat en als er ook nog maar een korrel naar binnen gaat ik in honderduizend rijstkorrels ontplof.

En zo het geschiedde......

maandag 17 januari
....Ik word wakker, rek me uit, laat een windje. Denk is dit geen zuivere koffie en in een reflex gaat mijn rechthand richting mijn onderbroek. Fantastisch, ik heb een Milka hand. Getverdemme. Wijdbeens loop ik richting het veld om af te maken, waar ik half aan begonnen was.

De rest van de dag ziet er ongeveer zo uit:

Water drinken, rennen naar het veld, spetterpoep, O.R.S.
Water drinken, rennen naar het veld, spetterpoep, O.R.S.
Water drinken, rennen naar het veld, spetterpoep, O.R.S.
Water drinken, rennen naar het veld, spetterpoep, O.R.S.
Water drinken, rennen naar het veld, spetterpoep, O.R.S.

Onderweg zing ik: aan de schijt, aan de schijt, wat heb ik toch een spijt...

Dinsdag 18 januari
Ik ga weer bij twee ondernemende vrouwen langs. Ik interview ze samen met mijn tolk.
Ik laat alle marketing en bedrijfseconomische modellen er op los, Kotler, groeimodel, SWOT analyse, mission statement, concurrentie analyse, de 6 p's, Steven Cophey, Solvabiliteit, rentabiliteit, Cash flow etc.

Run alle gegevens door het programma SPSS en kom alle mogelijk manieren
tot dezelfde conlusie:

.....deze vrouw verkoopt mais en bloem langs de kant van de weg, aan iedereen die voorbij komt....

Zo, dat is nog eens een uitkomst waar je iets mee kunt.
Het is echt enorm moeilijk om de informatie te achterhalen waarbij je zelf het land, de omgeving, de cultuur en gebruiken niet kent. Daarnaast moet je het doen via een talk en als laatste krijg je wel informatie, maar weet je nooit hoe betrouwbaar die is. Dat wist ik al van mijn vorige bezoek aan Afrika.
Ik zal een voorbeeld geven. Deze vrouw koopt een zak mais in voor 40 Cedi. Verkoop deze weer per schaal voor 1.2 cedi. Uit een zak haal je 40 schalen. Kijk dan denk, hier kan ik wat mee. Ik vraag haar waar ze de mais inkoopt. Op de grote markt, geeft ze aan. Na een half uurtje praten, blijkt dat ze de mais daar helemaal niet koopt en via een handelaar inkoopt voor 36. Zo gaat dit de hele tijd. Dan geeft ze aan ik verkoop ze voor 1.2 cedi, een half uur later is dit weer 1.5 of 1.
Zo wordt het wel heel erg lastig om iets te bereiken (ja, je leest het goed, frustratie).
Het gaat ook maar door trouwens, als ik vraag over klanten, over prijzen, over concurrenten etc. Nu is het zo, en als ik doorvraag kan het maar zo weer iets anders zijn.
In de avond Komt er een coordinator van Vrijwillig Wereldwijd langs om kennis te maken. Bash is echt een fantastische vent. We samen om een bankje onder de sterrenhemel heerlijk te praten over van alles en nog wat. Als ik hem vertel over mijn frustratie van deze dag, zegt hij, TIA, my friend. TIA? This is Africa ;)

Woensdag 19 januari
Om 8.30 uur heb ik afgesproken met Hassan van het microkrediet. Is zit braaf te wachten bij zijn huis. Om 9.00 uur belt hij mij. Sorry, sorry, can't come today, is tomorrow also okey?
Het enige wat ik denk is, TIA.
Als ik bij het gastgezin ben komen er regelmatig mensen langs. Ik wil je even voorstellen aan.....X..... Dat is de neef, van de vrouw, van mijn zus, haar tante en daar weer een oom van een die heeft 10 kinderen waar hij een kleinzoon van is.
Zo, gaat dat iedere keer.
Echt, ik kan een geen knoop aan te touwen.

Het is heerlijk om Set en mijn ouders even gesproken te hebben als je ruim twee weken deze rimboe zit.

Donderdag 20 januari
Vandaag heb ik eerst een afspraak met Hassan.
Vandaag heb ik geen afspraak met Hassan, TIA.
Daarna heb ik een afspraak bij de bank. Ik ga kijken wat de mogelijkheden zijn om een voor de ondernemende vrouwen een spaarrekening te openen of een lening af te sluiten.
Dat gaat buitengewoon goed. Het gaat erg makkelijk om geld op een spaarrekening te zetten. Hiermee kunnen de vrouwen uiteindelijk zelf gaan sparen en ligt het geld niet en krijgen ze ook nog rente.
Geld lenen wordt moeilijker. Je moet hiervoor je salaris maandelijks op de rekening krijgen. Daarnaast is het rentepercentage 23%
Er is wel een bank die leningen verstrekt zonder dat je je salaris hoeft te storten.
Ook deze gegevens neem ik mee in mijn plan.

Weekend

Het weekend ga ik samen met een aantla vrijwilligers weer op pad. Om 9.00 uur vertrekken en 8.00 uur aanwezig om alles te regelen voor documenten. De bus arriveert natuurlijk pas eind van de ochtend en ook dan gaan we de papperassen pas invullen TIA :)

De auto die er aan komt rijden lijkt op een sardienne blikje. Zo worden we ook in de auro gepropt, als sardientjes. we vertekken op het heetst van de dag, z'n 38 gradetjes. doordat de we op een zandweg rijden (lijkt op een airstrip) moeten de ramen dicht en de airco, is nie. We plakken letterlijk aan elkaar vast. Na een tijdje stopt ie. Ik zit naast de chauffeur en als ie uitstapt roep ik naar achteren dat ie stopt omdat er nog vier mensen bij komen. Je ziet de toch al bleke vrijwiliggers nog verder wegtrekken. Haha, da's een goeie grap.

Daarna trekt ie weer met piepende banden op. Cabin crew, take you're seats please, we're ready for takeof. Met zo'n rappe 140 km per uur raakt ie een hobbel and we have a lift off. Het is een wonder dat we heel aankomen.

We maken een trip door het park en varen heerlijk relxed met de kano door een heel mooi gebied.
Wassen is nog steeds met een emmertje. Echt als ik mijn haren tien keer heb afgespoeld, komt er nog steeds zwart water vanaf.

vandaag vleigensvlug weer terug.
vanaf morgen ga ik kijke wat er al is gedaan met het geld dat jullie hebben gedoneerd.

Ik heb er weer zin in.

Wat zal ik vanavond weer eten?
Cliffhanger....Dat lees je tijdens mijn volgende verslag.
Ik ben zelf ook erg benieuwd ;)