Time

Maandag
Jaaah, heel goed geraden. Ik heb voor de verandering Rrrrrrrrijst! gegeten, jammie.

Today is a day like everyday here in Ghana......waiting.
Om 7.30 uur afgesproken. Wordt een half uurtje later opgebeld. Uhmm, ben je al klaar?
Ja, natuurlijk, zit al een tijdje op je te wachten. Mooi, dan kom ik je nu ophalen.
Ik maak me er niet druk meer over en ga lekker in het zonnetje liggen wachten. We gaan naar de Kidzactive school. Deze is dus gebouwd door de stichting en ziet er echt heel mooi uit (zeker voor Ghanese begrippen). Ze hebben nu een aantal lagere klassen en een kleuterschool. Nu willen ze ook baby's onder kunnen brengen, maar daar moesten dan nog wel faciliteiten voor komen. Dat is gedaan met het geld dat ik van jullie heb gekregen. Het raamwerk staat er al. Ze hebben besloten om niet voor iedere baby een bedje te maken, maar een grote ruimte. Hier kunnen ze rondkruipen en spelen. Ook is er een rek gemaakt waar de tasjes opgehangen kunnen worden. Nu wordt deze ruimte al gebruikt door de peuters, die achter het hek heerlijk kunnen spelen, zonder dat ze weg kunnen lopen.
Sylvester leidt me rond door de school. Bij een klas, blijkt dat de leraar nog niet aanwezig is. Het is dan ook een grote chaos. Er ligt een meisje te slapen op de tafel, kinderen lopen buiten etc. Hij spreekt de kinderen er op aan en zegt dat ze moeten blijven zitten tot de leraar er is en anders....het wordt even stil en hij bedenkt een straf. Je ziet hem denken, ja, ja, ik weet een goeie. "Als jullie niet blijven zitten, dan neem ik je mee naar buiten en laat je met je ogen rechtstreeks in de zon kijken, dan..........ga je dood!

Kijk dat is ook een manier.

In de andere klassen gaat het wel goed en krijgen ze les van de verschillende leraren. Er zijn ook drie vrijwilligers die met de kinderen aan de slag gaan, die een achterstand hebben.
Samen met Sylverster ga ik alvast op zoek naar een afscheidcadeau voor het gastgezin als ik wegga.
oh, ja, nog even tussendoor. Degene die mij kennen weten toch dat ik aardig ben afgetraind, maar dat valt toch echt in het niets met de mannelijke bevolking hier. Het is hier een en al "cola-cola light break". Echt, allemaal hebben ze een six pack en zijn enorm gespierd. Ook de al wat oudere mannen zitten nog strak in het pak.
's Middags gaat een andere begeleider Bash met me mee naar mijn huis. Mijn schoenen stonden namelijk in de compound en zijn nu verdwenen. Bash praat de Chief van de compound. Bash legt uit dat ze niet gestolen kunnen zijn door gewone mensen. Iedereen weet namelijk dat Salam (zo heet de chief) de baas is hier uit de omgeving en dus wordt gerespecteerd, maar ook nog de medicijnman is. Hij heeft het huis dan ook beschermd dmv magie en als er iemand hier steelt het niet goed met deze persoon zal aflopen. Het moet dus wel een gekke man hier uit de buurt zijn. Deze man was vroeger normaal, maar door het gebruik van zwarte magie, gek is geworden. Lekker verhaal ook. De chief lacht met een paar rood, witte tranden en kijkt er ook bij met van die indringende ogen, omgeven door een zwarte rand, waar ik ook spontaan de rillingen van over mijn rug krijg.

Daarna kom ik de dochter tegen en zie aan haar gezicht dat er weer iets gebeurd is.
Ze is weer geslagen!

's Avonds krijg ik weer een prutje wat mijn stoelgang niet echt bevorderd.

Dinsdag 26 januari
Dit gedeelte van de aarbol begint aardig op te warmen. Normaal gesproken had ik 's ochtends een shirt aan met lange mouwen, maar nu heb ik als ik opsta al een zwetende bovenlip. Het is dan al zo'n 32 graden om 7.00 uur in de ochtend.
Vandaag spreek ik met het schoolhoofd, Habiba en maken we een rondje langs de leraren om te kijken welke schoolboeken ze nog nodig hebben. Van het overige geld wil ik kijken hoeveel boeken ik nog kan aanschaffen voor de leerlingen. In de middag gaan we bij een aantal boekenzaken langs om offertes op te vragen.

Woensdag 27 januari
Door de warmte kan ik moeilijk in slaap komen in lig ik te woelen op mijn heerlijke synthetische matrasje op de grond. Val ik eindelijk in slaap, word ik rond twee uur wakker van het gehuil van een tante die hier woont. De volgende ochtend hoor ik dat haar broer is overleden. Dat is dus ook een broer van de chief. Ze zijn allemaal al vroeg vertrokken richting de broer, want die word direct dezelfde dag begraven.
Ik heb net niet genoeg geld om alle boeken te kopen, maar Kidzactive legt het resterende gedeelte erbij. Top, dat is helemaal fantastisch. Dan Kan Sylvester een cheque ophalen en kunnen we morgen naar de bank en de boeken ophalen.
Dit is echt een super investering. Ik heb begrepen dat er ook al iemand is geweest die tassen heeft gegeven, waar de boeken mooi in kunnen.
Heel vroeg heb ik met Hassan afgesproken om mijn ideeen over het microkredieten project te delen.
Ik vertel hem trouwens dat er iemand is overleden en ik vraag hoe dat dan verder in zijn werk gaat. Ja, zegt ie, dezelfde dag de grond in. Hiermee zijn ze zo snel, dat het wel eens wil gebeuren dat iemand nog b.v. in coma ligt en al wordt begraven.
Lekker dan.

Daarna om 8.30 uur fiets ik naar de school om nog een keer mee te helpen. Wat echt te gek is, dat met het geld van Gabriella, er speeltoestellen zijn gekocht en er bij de school voor de opvang van straatkinderen, twee kinderen naar een gewone school kunnen. Ze heeft voldoende geld om ze vijf jaar naar school te kunnen sturen.
Op deze school wordt er in een ander gedeelte ook computerles gegeven. Nu had ik dat een tijdje geleden verteld aan Mariam, het meisje in het gastgezin. Ohh, zei ze, dat wil ik ook graag leren. Ik heb toen navraag gedaan. Er was geen ruimte, maar ze mocht wel op de wachtlijst. Vandaag komt ze naar de school om zich in te schrijven. Het schoolhoofd praat met haar en ik zit erbij. Hij luistert welke klas ze zit, wat ze wil etc. Dan zegt hij ineens, weet je wat, kom vrijdag maar hiernaartoe en dan mag je alvast iedere vrijdag hier lessen volgen. Als er weer een echte plek vrijkomt, kun je hier iedere dag terecht. En dat alles helemaal gratis!!!! Ik ben helemaal blij. Dit geeft haar weer meer kansen straks en dat is super!

We fietsen samen weer terug naar huis en onderweg laat ze me haar school zien.

Tonight we have white rice on the
menu.

's Avonds inmiddels hetzelfde ritueel. Watching the stars.

Donderdag 28 januari
Ik heb al wel iets verteld over hoe ze hier omgaan met de tijd, maar ik zal jullie ook nog deelgenoot maken van het enorme organisatie talent waar de ghanezen over bezitten.
Vandaag gaan we de schoolboeken kopen en meenemen naar de school. Gisteren had ik al gevraagd of Sylverster alvast de cheque wil ophalen en door de twee bevoegde personen handtekeningen laten zetten, zodat we vandaag naar de bank kunnen en dan direct door naar de boekwinkel. Gisteren vraag ik nog of dat allemaal lukt. Yes, yes, no problem.
Vandaag komt als eerste, natuurlijk te laat. Hij haalt me op. Ik vraag, kunnen we naar de bank? Ja, ik moet alleen eerst even de cheques halen en die laten tekenen. Grrr, ok dan maar, ik ga wel mee. We moeten naar Hassan, die woont hier om de hoek en die heeft de cheques. Die is dus al naar zijn werk en moeten we helemaal naar zijn kantoor buiten de stad. Dan staan we daar, hebben de cheques en belt hij de andere persoon die moet tekenen. Telefoon staat uit. Ik denk, als je dit nu direct vanochtend had geregeld en afspraken had gemaakt. Nee, Bronsie, zo werkt dat niet hier. Je regelt eerst punt 1 op je lijsje, en als je dat hebt afgevinkt, begin je na te denken over punt twee. We besluiten maar om gewoon te kijken of ze op de school is waar ze werkt. Helaas, geen geluk. Dan maar naar haar huis en yes, daar is ze. We zijn inmiddels een ochtendje verder en dan moeten we nog naar de bank. Ook daar zitten we een uurtje vrolijk te wachten, wat blijkt uiteindelijk....er staat niet voldoende geld op de rekening! Ohh, zegt Sylvester, we moeten het van de andere rekening halen en dus het hele rondje nog een keer maken. Nou, dat dacht ik dus niet. Ik laat hem dat rondje lekker alleen doen en besluit met hem een afspraak te maken mij morgenochtend op te halen, als hij het geld heeft.

Vandaag ben ik deelgenoot hoe ook de jongen uit het gezin een flinke bokspartij van zijn ouders te verduren krijgt. Zowel zijn vader als moeder rennen als dolle achter hem aan en slaan hem waar mogelijk.
Ik ben hier toch echt te kort om te begrijpen hoe de cultuur hier in elkaar zit. Aan de ene kant zijn ze heel lief en vriendelijk, maar dat kan zomaar weer omslaan in heftige discussies of zelfs ruzie. Het moment daarop staan ze weer vrolijk met elkaar te lachen.

Rare jongens, die Ghanezen.

Vrijdag 29 januari
Je moet er even wat tijd voor uittrekken, maar dan hebben we alle boeken op zak voor alle klassen!!! Dat is echt super cool. Deze brengen we naar de school, waarna ze later uitgedeeld kunnen worden aan de kinderen.

Weekend 30 en 31 januari
Het weekend gaan we bij een project kijken dat is opgezet door een nederlandse docter. Hier leven nu zo'n 60 gehandicapte kinderen. Dit is het mooiste project dat ik tot nu toe heb gezien. Ghanezen verstoken gehandicapten en worden aan hun lot overgelaten. Dit project is net achter het ziekenhuis en enorm ruim opgezet. Veel groter dan verwacht. Toeristen kunnen hier overnachten, zodat er inkomen binnenkomt om dit project te ondersteunen. Het personeel is hier echt super lief en onderneemt allerlei activiteiten. Als we aankomen zijn ze bezig met drummen en dansen. Daarna gaan ze zwemmen in een klein zwembadje. Er is een voetbal veld en daaromheen liggen de hutjes waar je kunt overnachten.
Als je nog een keer geld overhebt, het project heet hand-by-hand.

Tot zover weer dit verslag. Op naar de laatste week.